ΠΟΣΟΙ ΕΙΣΑΙ; ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑ-ΛΟΓΙΚΕΣ ΑΠΟΡΙΕΣ

Περί Δράσης Μονοτήτων... Στοχοθέτηση περισσότερο φιλόδοξη παρά εφικτή. Η φιλοδοξία δεν αφορά τόσο την Δράση αυτή καθ’ εαυτή, όσο την έννοια της Μονότητας. Ή μονάδας αν θέλετε... Η σκληρή αλήθεια είναι ότι ακόμη και η πιο ζωηρή φαντασία αδυνατεί να συλλάβει έννοια απλούστερη του Δύο (αντιλαμβάνομαι κάτι πάντοτε συγκριτικά με κάτι άλλο)! Με το Ένα να μοιάζει ανέφικτο, η σκέψη «είμαι Ένας Παρατηρητής που προσπαθώ να διαμορφώσω(-ωθώ από) την Πραγματικότητα», προβληματίζει σοβαρά όσους καταφέρουν να συγκρατήσουν τα χαχανητά τους. Η ερώτηση που μοιραία τίθεται είναι αυτή που ο νους τείνει να απωθήσει. Προσπαθεί απεγνωσμένα να σε ωθήσει στο ερώτημα: «Είμαι Παρατηρητής;». Κι εμείς σε ρωτάμε ευθαρσώς: «Είσαι Ένας;;!». Μάλλον όχι, αφού το τελευταίο ερώτημα το απωθεί κομμάτι του δικού σου νου που δεν είσαι Εσύ! Κι όσο απομακρύνεσαι περισσότερο απ’ το ανέφικτο Ένα, τόσο μειώνεται η ισχύς της παρατήρησής σου...
Ας συμβουλευτούμε τους ειδικούς.
Περί εγκεφάλου: Αποτελεί ενάμισι κιλό πολύπλοκου συμπλέγματος νευρωνικών δικτύων. Ακούγεται εντυπωσιακό κι αινιγματικό, και είναι περισσότερο απ’ όσο ακούγεται. Εκτός από αντίβαρο για τα πόδια μας (Μπαλάνος speaking…), επιτελεί μία σειρά πολυσύνθετων ή απλούστατων (εξαρτάται πως κοιτάς) λειτουργιών, όπως το να νιώθουμε πως υπάρχουμε επειδή πιστεύουμε πως σκεφτόμαστε (τουλάχιστον o εγκέφαλος του Ντεκάρτ)!
Μπορεί να παραλληλιστεί με ένα κρεμμύδι, όχι λόγω οσμής, αλλά λόγω των αλλεπάλληλων στρώσεων που σύμφωνα με τους νευροφυσιολόγους εκφράζουν την εξελικτική πορεία του ανθρώπινου είδους: από αμοιβάδα, ως ζωντόβολο. Αποφεύγοντας να αναφερθούμε σε σχέσεις δεξιού κι αριστερού ημισφαιρίου και απλουστεύοντας σχεδόν επικίνδυνα, έχουμε (από μέσα προς τα έξω):
1) Εγκεφαλικό στέλεχος: Το πλέον πρωτόγονο κομμάτι του εγκεφάλου το οποίο αποτελεί την προέκταση προς τα πάνω, μέσα στο κρανίο, του νωτιαίου μυελού. Είναι γνωστό και ως ερπετικό σύμπλεγμα. Επιτελεί βασικές ζωτικές λειτουργίες, όπως η αναπνοή, ο μεταβολισμός, στερεότυπες κινήσεις και αντιδράσεις. Αυτός ο εγκέφαλος κυριαρχούσε την εποχή των ερπετών. Δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι σκέπτεται ή μαθαίνει, αποτελεί περισσότερο ένα σύστημα προγραμματισμένων ρυθμιστών με στόχο την επιβίωση. Παρένθεση: Κάποιοι πιστεύουν ότι η καθήλωση του δράκου από τον Άγιο Γεώργιο, στη γνωστή εικόνα, συμβολίζει τον έλεγχο του ερπετικού συμπλέγματος απ’ το νεοφλοιό.
2) Μεταιχμιακό σύστημα: Γνωστό και ως επιχείλιο σύστημα. Με την εμφάνιση των θηλαστικών προστέθηκαν νέα ουσιώδη στρώματα συγκινησιακού εγκεφάλου γύρω απ’ το εγκεφαλικό στέλεχος. Εκεί εδρεύουν τα συναισθήματα, η μάθηση-μνήμη, το Ένστικτο.
3) Τελευταίο νευρωνικό στρώμα: νεοφλοιός ή νεοχιτώνιο. Κύριο χαρακτηριστικό του Homo Sapiens. Είναι τα νευρωνικά δίκτυα που εκφράζουν την ανθρώπινη συνείδηση. Η έδρα της λογικής σκέψης (τρομάρα μας!).
Είδαμε λοιπόν τα επιμέρους τμήματα ενός αρμονικά και ειρηνικά(;) εργαζόμενου εγκεφάλου, όπου το ένα δίκτυο συμπληρώνει το άλλο, με αποτέλεσμα το σύνολο να πορεύεται σαν Ένα, προς έναν κοινό σκοπό. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα!! Το γιατί δεν ισχύει το παραπάνω θα το δούμε στην πορεία.
Οι κύριες οδοί μέσω των οποίων ο εγκέφαλος προσλαμβάνει και επεξεργάζεται τις έξωθεν πληροφορίες είναι δύο:
1) Η ανώτερη οδός: αποτελεί την αργή και αναλυτική οδό. Κινεί νευρωνικά συστήματα που εργάζονται αργά και μεθοδικά, με σκόπιμη προσπάθεια. Αφορά κυρίως το νευρωνικό κύκλωμα του προμετωπιαίου φλοιού (τμήμα του νεοφλοιού). Έχει να κάνει με την επίγνωση των πραγμάτων, τη λογική ανάλυση, την αντίληψη, τον αιτιοκρατικό συσχετισμό.
2) Η κατώτερη οδός: συναισθηματική μετάδοση. Αφορά τα κυκλώματα που λειτουργούν στο κατώφλι της συνείδησής μας αυτόματα, δίχως προσπάθεια-έλεγχο και με απίστευτη ταχύτητα. Νευρωνικό κύκλωμα αμυγδαλής και άλλων αυτόματων κόμβων (μεταιχμιακό σύστημα).
Αν παραλληλίζαμε την ροή πληροφορίας με την παροχή νερού, η ανώτερη οδός είναι η βρύση της κουζίνας σας, με όλο το ειδικά μελετημένο κι ελεγχόμενο υδραυλικό κύκλωμα του σπιτιού σας, ενώ η κατώτερη οδός είναι ο καταρράκτης του Νιαγάρα, αν βέβαια υποθέσουμε ότι καταλήγει μέσα στο ίδιο σας το σπίτι! Φανταστείτε τον εαυτό σας να κολυμπά στο σαλόνι απεγνωσμένα για να σωθεί και να καταριέται υποθέτοντας ότι άφησε την βρύση της κουζίνας ανοιχτή!! Δεν είναι λοιπόν άξιο απορίας το σχόλιο του Robert Heinlein: «Ο άνθρωπος δεν είναι έλλογο ον, αλλά εκλογικευτικό» (εκλογικεύει εκ των υστέρων...)!
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της ισχύος της κατώτερης οδού και της Δύναμης του μεταιχμιακού συστήματος αποτελεί αυτό που οι ειδικοί ονομάζουν Συγκινησιακή Πειρατεία: Ένα κέντρο μέσα στον μεταιχμιακό εγκέφαλο αναγγέλλει κάποιο επείγον περιστατικό, επιστρατεύοντας τον υπόλοιπο εγκέφαλο στην υπηρεσία του. Η «πειρατεία» είναι στιγμιαία, προκαλώντας αυτή την αντίδραση σε κρίσιμες στιγμές, πριν ο νεοφλοιός (δηλαδή Εσύ!) βρει την ευκαιρία να πάρει είδηση τι ακριβώς συμβαίνει και, πολύ λιγότερο, να κρίνει. Το διακριτικό στοιχείο μίας τέτοιας πειρατείας είναι ότι, εκ των υστέρων, αυτοί που βρέθηκαν υπό την επήρειά της έχουν την αίσθηση ότι δεν γνωρίζουν τι «τους έπιασε»! Η πειρατεία έχει τη ρίζα της στην αμυγδαλή (μεταιχμιακό σύστημα).
Η αμυγδαλή μπορεί να πάρει τον έλεγχο των πράξεών μας ακόμη κι αν ο σκεπτόμενος εγκέφαλος, ο νεοφλοιός, δεν έχει ακόμη καταλήξει σε μία απόφαση. Το εκτεταμένο δίκτυο των νευρωνικών συνδέσεων της αμυγδαλής της επιτρέπει, στη διάρκεια μιας συναισθηματικής έκτακτης ανάγκης, να συλλάβει και να καθοδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος του υπόλοιπου εγκεφάλου, συμπεριλαμβανομένου και του λογικού εγκεφάλου! Η νευρωνική γεωμετρία επιτρέπει, μετά τη λήψη αισθητήριων σημάτων, στην αμυγδαλή να αντιδρά ΠΡΙΝ το νεοφλοιό (νευρική παράκαμψη). Ανατομικά, το συγκινησιακό σύστημα μπορεί να δράσει ανεξάρτητα απ’ το νεοφλοιό. Συναισθηματικές αντιδράσεις και μνήμες μπορούν να διαμορφωθούν χωρίς καμία ενσυνείδητη γνωστική συμμέτοχή!
Οι συγκινησιακές πειρατείες συνδυάζουν τη διέγερση της αμυγδαλής με την αποτυχία ενεργοποίησης των διεργασιών του νεοφλοιού που διατηρούν τη συναισθηματική ισορροπία. Ο προμετωπιαίος φλοιός (τμήμα του νεοφλοιού) ενεργεί ως χειριστής του συναισθήματος, ζυγιάζοντας τις αντιδράσεις πριν τη δράση, με το να μειώνει τα σήματα ενεργοποίησης που στέλνονται απ’ την αμυγδαλή και τα άλλα κέντρα του μεταιχμιακού συστήματος. Συγκεκριμένα, ο αριστερός προμετωπιαίος λοβός φαίνεται να αποτελεί μέρος του μηχανισμού «απενεργοποίησης» του εγκεφάλου για τα διαταρακτικά συναισθήματα: η αμυγδαλή υποδεικνύει, ο προμετωπιαίος λοβός ρυθμίζει (προμετωπιαίος έλεγχος μεταιχμιακών παρορμήσεων).
Σημαντικό ρόλο στον μεταιχμιακό έλεγχο παίζει και ο οφθαλμομετωπιαίος φλοιός (περιοχή πίσω απ’ τα μάτια: εκεί όπου καταλήγουν τα οπτικά νεύρα). Η οφθαλμομετωπιαία περιοχή είναι σημείο που διασταυρώνονται το υψηλότερο τμήμα των συναισθηματικών κέντρων και το χαμηλότερο τμήμα του σκεπτόμενου εγκεφάλου. Συνδέει νευρώνα προς νευρώνα το νεοφλοιό, την αμυγδαλή, και το εγκεφαλικό στέλεχος (αυτόματες αντιδράσεις). Βλέπουμε λοιπόν ότι ο οφθαλμομετωπιαίος φλοιός αναλαμβάνει τον στιγμιαίο συντονισμό σκέψης-συναισθήματος-δράσης. Ή, έστω, προσπαθεί...
Στην προσπάθεια αυτή καταλυτικό ρόλο παίζουν τα ατρακτοειδή κύτταρα. Ονομάζονται έτσι λόγω του σχήματός τους κι έχουν μέγεθος ως και 4 φορές μεγαλύτερο απ’ όλα τ’ άλλα εγκεφαλικά κύτταρα, με αποτέλεσμα την ταχύτατη μετάδοση σημάτων. Τα κύτταρα αυτά σχηματίζουν πυκνές συνδέσεις ανάμεσα στην οφθαλμομετωπιαία περιοχή και στο ανώτατο τμήμα του μεταιχμιακού συστήματος, στο φλοιό της πρόσθιας έλικας του προσαγωγίου. Η τελευταία, καθοδηγεί την προσοχή μας και συντονίζει σκέψεις, συναισθήματα και σωματικές αντιδράσεις στα ερεθίσματα που δεχόμαστε. Αυτός ο δεσμός δημιουργεί ένα είδος νευρωνικού κέντρου ελέγχου (έλεγχος κατώτερης οδού).
Είναι προφανές ότι ο αριθμός των ατρακτοειδών νευρικών κυττάρων παίζει σημαντικό εξελικτικό ρόλο, αφού καθορίζει τη δυνατότητα του συναισθηματικού ελέγχου. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο άνθρωπος έχει 1000 φορές περισσότερα απ’ τον πίθηκο. Βέβαια, η πολύ πρόσφατη ανακάλυψη τριπλάσιου αριθμού ατρακτοειδών κυττάρων στις φάλαινες απ’ ότι στον άνθρωπο (!!!) δημιουργεί συνειρμούς που οδηγούν τους περισσότερους σε αμηχανία, και σε ειρωνική διάθεση κάποιους σαφώς λιγότερους...
Ολοκληρώνοντας, ιδιαίτερη σημασία αποκτούν οι απόψεις νευροανατόμων, οι οποίοι, λόγω των εκτεταμένων διασυνδέσεων του οφθαλμομετωπιαίου φλοιού με το μεταιχμιακό εγκέφαλο, μιλούν για ένα είδος «μεταιχμιακού φλοιού»: το σκεπτόμενο μέρος του συγκινησιακού εγκεφάλου (διαφορετικό απ’ το νεοφλοιό ή σκεπτόμενο εγκέφαλο ή συνείδηση)!!!
Αν καταλάβαμε καλά, θεωρείται σχεδόν δεδομένη η ύπαρξη ενός δεύτερου σκεπτόμενου κέντρου, με έδρα τα «ενστικτώδη» νευρωνικά δίκτυα, το οποίο λαμβάνει κι επεξεργάζεται συντριπτικά πολλαπλάσιο όγκο πληροφοριών απ’ το περιβάλλον σε σχέση με το «συνειδητό» σκεπτόμενο κέντρο του νεοχιτωνίου (επίγνωση εαυτού!), με το οποίο συνδέεται (μέσω των ατρακτοειδών νευρώνων) και το καταλαμβάνει πλήρως αν το θεωρήσει απαραίτητο!!!!!
Αν θελήσετε να φέρετε σε δύσκολη θέση τους ειδικούς, έτσι, από αντίδραση για το πλήγμα στην υπόστασή σας, θα μπορούσατε να τους ρωτήσετε για το είδος της λογικής του συγκινησιακού νου. Όσοι χαμογελάτε περιμένοντας ασαφή μισόλογα, ίσως νιώσετε λίγο άβολα:
Η λογική του συγκινησιακού νου είναι συσχετιστική. Παίρνει στοιχεία που συμβολίζουν μία πραγματικότητα, ή ανακαλούν μια ανάμνησή της, και τα θεωρεί ως πραγματικότητα. Γι’ αυτό και οι μεταφορές, οι παρομοιώσεις, οι εικόνες, μιλούν ΑΜΕΣΑ στον συγκινησιακό νου, όπως η τέχνη (μυθιστορήματα, ποίηση, τραγούδι, θέατρο, κ.α.). Μεγάλοι δάσκαλοι του πνεύματος (Χριστός, Βούδας) άγγιξαν τις καρδιές των μαθητών τους μιλώντας με τη γλώσσα των συναισθημάτων, διδάσκοντας με παραβολές, μύθους και ιστορίες. Τα θρησκευτικά και τελετουργικά σύμβολα μιλούν τη γλώσσα της καρδιάς. Η λογική αυτή περιγράφεται απ’ τον Φρόιντ ως πρωτογενής διαδικασία. Δεν υπάρχουν νόμοι αιτίου-αιτιατού, τα πάντα είναι δυνατά. Τα πράγματα δεν καθορίζονται απ’ την αντικειμενική τους ταυτότητα, αλλά απ’ το πως γίνονται αντιληπτά. Είναι όπως φαίνονται!
Η λειτουργία του συγκινησιακού νου είναι σε μεγάλο βαθμό περιστασιακή, και υπαγορεύεται από τα συγκεκριμένα συναισθήματα που επικρατούν σε μία δεδομένη στιγμή. Μέσω επιλεκτικής μνήμης, οι πιο «σημαντικές» αναμνήσεις μπαίνουν στην κορυφή της ιεραρχίας κι ενεργοποιούνται πιο εύκολα. Μέσω της συναισθηματικής μνήμης, ο συγκινησιακός νους αντιδρά στο παρόν σα να ήταν το παρελθόν. Και καθυποτάσσει το λογικό νου στους δικούς του σκοπούς.
Αν μερικοί από σας νιώθετε εξαπατημένοι από κάποιούς, κακώς... Έτσι θα έπρεπε να νιώθετε ΟΛΟΙ! (Καλά, καλά, εσύ εξαιρείσαι!). Αν, δηλαδή, ο συγκινησιακός νους καθυποτάσσει το λογικό νου... και επηρεάζεται από εικόνες και ιστορίες... και με δεδομένο ότι όλοι μας γινόμαστε αποδέκτες εικόνων και ιστοριών από μία πηγή τους που βρίσκεται μέσα σε ΚΑΘΕ σπίτι... που μας τις ταΐζει σχεδόν θέλοντας και μη... και τις καταπίνουμε σα πολτό... σα μασημένη τροφή... , τότε επιμένετε ότι ο λογικός σας νους σκέφτεται για λογαριασμό σας και αποφασίζει για τη δράση σας; Σίγουρα θα μπορούσε να το κάνει, αλλά... ΤΟ ΚΑΝΕΙ;;; Αν ναι (χιχιχιχιχι), κάθε πότε; Αν όχι (μπράβο ειλικρίνεια!), ποιος σκέφτεται για λογαριασμό σας; Πώς θα λειτουργήσει ένας Παρατηρητής κατά το δοκούν, αν σκέφτεται γι’ αυτόν κάποιος άλλος (ή κάτι άλλο;); Ή αν η παρατήρηση λογικού (συνειδητού) και συγκινησιακού νου (ενστίκτου) δεν είναι κοινή;
Ίσως οι νευροφυσιολόγοι να μην περίμεναν ότι θα σκόνταφταν πάνω στο id της ψυχολογίας (ή ίσως στο μικρό του αδερφό...), αν βέβαια το έχουν καν αντιληφθεί. Είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των σύγχρονων επιστημών το γεγονός ότι ο επιστήμονας αδυνατεί πολλές φορές να αντιληφθεί ένα θεώρημα-εργαλείο, ακόμη κι αν συμμετείχε ενεργά στην ανακάλυψή του.
Οι Ινδιάνοι-σαμάνοι απείχαν υπερβολικά απ΄ το να χαρακτηριστούν επιστήμονες. Αυτός, ενδεχομένως, να ήταν ο λόγος που είχαν διαθέσιμη στην αντίληψή τους μια πιο ευρεία εικόνα, οπωσδήποτε με ελλείψεις στις λεπτομέρειες. Βλέπετε, η αποφυγή του σκοπέλου της εξειδίκευσης έχει και το τίμημά της. Τίμημα αποδεκτό, αν το όφελος είναι η αυτογνωσία και η διεύρυνση της επίγνωσης. Το γνωστικό μας σύστημα έπρεπε να εξελιχθεί υπερβολικά για να μπορέσει να προσεγγίσει, να αγγίξει αν θέλετε, τη δική τους αρχέγονη έννοια του Τοτέμ: το ζωομορφικό σύμβολο που εκφράζει το βαθύτερο εαυτό, τον ολότελα διαφορετικό απ’ τον επιφανειακό-καθημερινό εαυτό...
Είναι φανερό ότι η ισχύς παρατήρησης δεν μπορεί να ξεπεράσει ένα στοιχειώδες επίπεδο, αν δεν πείσεις τα σαγόνια σου να μην μασούν κουτόχορτο, και τον άλλο σου εαυτό να παρατηρήσει μαζί σου. Το τελευταίο (για το πρώτο: no comment) φαντάζει ουτοπικό, αν δεν τολμάς να τον αντικρίσεις κατάματα. Να σταθείς απέναντί του. Και να τον υποτάξεις.
Θα μας πείτε: Βουτιά στην Άβυσσο;;
Θα σας πούμε: Ναιαιαιαιαι!!!!!
Οι Νικητές τόλμησαν.
Όσοι τόλμησαν, δεν ήταν όλοι Νικητές.
Η επιλογή δική σας.

ΥΣ. Αντιγράψαμε απ’ τον Daniel Goleman: Συναισθηματική Νοημοσύνη, Κοινωνική Νοημοσύνη, εκδ. Ελληνικά γράμματα. Προτείνουμε να τα μελετήσετε ξανά και ξανά και... καλή τύχη.

ΠΕΡΙ ΒΑΘΟΥΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗΣ

Αυτάρκεια. Υπερηφάνεια. Επίγνωση. Βαρύγδουπες λέξεις, απαιτητικές έννοιες. Κωμικές για τους καθωσπρέπει, ιδανικές για τους ονειροπόλους, δεδομένες για τους Δυνατούς. Όπως κι αν τις αντιληφθεί κανείς, αποτελούν προϋποθέσεις αποτελεσματικής δράσης Μονοτήτων. Το κόστος είναι πολλές φορές δυσβάσταχτο, οι αμφιβολίες διαρρηγνύουν την εσωτερική συνοχή με την παραμικρή ευκαιρία καταναλώνοντας πολύτιμη ενέργεια. Και αποβαίνουν καταστρεπτικές σε ένα Παιχνίδι που κρίνεται πάντοτε από φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες... Το Παιχνίδι Διαμόρφωσης Πραγματικοτήτων. Η σκέψη του Big Bang της παγωμένης μας Φυλακής αρκεί για να διαλύσει με ένα χαμόγελο κάθε ισχυρή αμφιβολία. Σα ντόπα αυτοπεποίθησης. Το Μεγάλο Κρεσέντο.
Η επιθυμητή αυτάρκεια και η προσωπική αίσθηση ηθικής αποτελούν τροχοπέδη για μία Μονότητα στη συλλογή Παρατηρητών, στην αύξηση της «ποσότητας» παρατήρησής της, με αποτέλεσμα την αδυναμία αύξησης της ισχύος παρατήρησης της επιθυμητής πραγματικότητας. Πλεονέκτημα λοιπόν για τους «ανήθικους», οι οποίοι δεν διστάζουν να θυσιάσουν αυτάρκεια και υπερηφάνεια. Την επίγνωση την έχουν από καιρό θυσιάσει... Προσωρινή λύτρωση, με σκεπασμένους καθρέφτες...
Αρκεί μία μικρή μετατόπιση στην οπτική θέασης του ζητήματος ώστε να αντιμετωπιστεί το ψευδοπρόβλημα. Η ανάγκη για καινοτομική σκέψη απαιτεί αναθεώρηση των δεδομένων. Το δεδομένο που οδήγησε στο αδιέξοδο ήταν αυθαίρετο (εκτός σχεδίου!) καθώς υποστήριξε έμμεσα (φοβού τα έμμεσα!) ότι ο μοναδικός τρόπος να αυξήσεις την ισχύ παρατήρησης είναι μόνο μέσω της αύξησης της «ποσότητας» παρατήρησης. Είναι απίστευτο το ότι μπορεί να οδηγηθεί να αγνοήσει κάνεις την ικανότητα για καταλυτική επίδραση ενός και μόνο Παρατηρητή στην Πραγματικότητα με την αύξηση της «ποιότητας», του βάθους παρατήρησής του. Άλλωστε το φιλοσοφικό ερώτημα (κουβέντα να γίνεται δηλαδή...) του αν οι υπόλοιποι παρατηρητές είναι προϊόντα της δικής μας παρατήρησης, παραμένει...
Παρακάμπτοντας την αμπελοφιλοσοφία, μπήκαμε στη διαδικασία να φιλτράρουμε την απίστευτη σωρεία πληροφορίας, διαθέσιμη στον καθένα, σχετικά με την ικανότητα του καθενός μας ξεχωριστά να μεταβάλει μη επιθυμητές καταστάσεις, ακόμη κι όταν οι τελευταίες δεν εξαρτώνται, αιτιοκρατικά τουλάχιστον, απ’ τον ίδιο. Το αποτέλεσμα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακό στη θεωρία και κυριολεκτικά απίστευτο στην πράξη. Η θεώρηση ως «κυριολεκτικά απίστευτο» αποτελεί, τελικά, και το μπλοκάρισμα του Παρατηρητή, το φαινομενικά ανυπέρβλητο εμπόδιο της διαμόρφωσης πραγματικότητας. Επί του πρακτέου, με μοναδικά μας εργαλεία την κοινή λογική (όσοι μας θεωρείτε τρελούς, παρακαλώ, συγκρατήστε τα χαχανητά...) και αρκετή διαίσθηση (όχι, επιμένω, το λευκό παλτό που μου δίνετε ανήκει σε κάποιον με πολύ μακριά χέρια, δεν το βλέπετε;...), καταλήξαμε σε δύο κύρια patterns που συγκλίνουν (συγχωρέστε μας τις θεωρητικές υπεραπλουστεύσεις, μας ενδιαφέρει η πράξη):
1) Ο Παρατηρητής συνδέεται με τον κόσμο που μας περιβάλλει μέσω του υποσυνειδήτου. Δίνοντας την επιθυμητή εντολή στο υποσυνείδητο, το συλλογικό ασυνείδητο παίρνει το μήνυμα και δημιουργεί. Μεταβάλει την πραγματικότητα, η οποία και αποτελεί ουσιαστικά μία προβολή του στο επίπεδο του παρατηρητή. Δεν στεκόμαστε σε θεωρητικές λεπτομέρειες, αφού η ουσία κρύβεται στο ΠΩΣ δίνουμε την πολυπόθητη εντολή. Το υποσυνείδητο αποτελεί την παντοδύναμη και ταυτόχρονα πανηλίθια πλευρά του εαυτού μας. Ένα υπερφυσικό κτήνος που μπορεί να κάνει τα πάντα, αλλά δε χαμπαριάζει από λογάκια, εξηγήσεις και συναφή μπλα-μπλα. Νιώθει τα πάντα αλλά δεν καταλαβαίνει τίποτα... Αδιέξοδο; Όχι, αν μιλήσεις τη γλώσσα του: Εικόνες και σύμβολα. Θα μιλήσουμε μόνο για τις εικόνες. Όλοι γνωρίζουμε ότι η πιο ισχυρή, ή αν θέλετε απαραίτητη, αίσθηση του ανθρώπου είναι η όραση. Τελικά ο κάθε άνθρωπος σκέπτεται με εικόνες, φαντάζεται με εικόνες, ζει με εικόνες. Η ανάπτυξη όμως της λογικής ως καθημερινό και ίσως μοναδικό εργαλείο δράσης, έχει δημιουργήσει σύγχυση, με τη χρήση της άρνησης και του αντιπαραδείγματος. Διότι το υποσυνείδητο δεν καταλαβαίνει από ΟΧΙ, ΜΗ, ΔΕΝ. Παρά μόνο σου δίνει την εικόνα που προβάλεις. «Φοβάμαι μήπως πέσω»: Πέφτεις. «Δεν θέλω άλλη μιζέρια»: Κι άλλη μιζέρια. «Βαρέθηκα τη φτώχεια»: Κι άλλη φτώχεια. Κ.ο.κ. Κάπου εδώ αρχίζει να γίνεται πιο κατανοητή η Δύναμη της θετικής σκέψης. Ζητάς αυτό που σκέφτεσαι. Σκέψου με εικόνες. Οραματίσου μία επιθυμητή κατάσταση. Φαντάσου τη με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια μπορείς. Με λεπτομέρειες, ρεαλιστικές ή μη. Ζήσε τη με τη φαντασία σου. Νιώσε τη με όλο σου το είναι. Νιώσε ευγνωμοσύνη και ικανοποίηση σα να την βιώνεις ΗΔΗ. Πίστεψέ το. Κάνε το ξανά και ξανά. Κάνε το κάτω από συνθήκες που ευνοούν την αίσθηση της μέγιστης ικανοποίησης και ολοκλήρωσης (Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;). Αλήθεια, τι έχετε να χάσετε; Ακόμη κι αν αποδειχθεί άνθρακες ο θησαυρός, θα σας απομείνει η ανάμνηση του απολαυστικού σκαψίματος!
2) Παρομοίωση: Είσαι ένα ραδιόφωνο. Οι σταθμοί που εκπέμπουν στις διάφορες συχνότητες είναι οι «παράλληλες» πραγματικότητες του Δικτύου. Υποθέτουμε ότι υπάρχουν άπειροι σταθμοί. Ο ένας και μοναδικός που «παίζει» στο ραδιόφωνο είναι η ζωή σου. Το κουμπί των συχνοτήτων είναι η σκέψη σου. ΣΥΝΤΟΝΙΣΟΥ ΣΤΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ. Αν το ραδιόφωνο παίζει φάλτσο σταθμό Η ΕΥΘΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΗ ΣΟΥ. Η δυσκολία έγκειται στο να αποδεχτείς την ευθύνη, να καταπολεμήσεις την αδράνεια και να αρχίσεις να σκέφτεσαι διαφορετικά. Να αρχίσεις να γυρίζεις αυτό το άτιμο, το σκουριασμένο κουμπί συχνοτήτων. Και γυρίζει πολύ δύσκολα μεν στην αρχή, πολύ ευκολότερα δε στην πορεία. Πως; Είπαμε: Εικόνες...
Οι παραπάνω θεωρήσεις διαφέρουν φιλοσοφικά (στα ****ρια μας θα μου πείτε!), αλλά δεν διαφέρουν ουσιαστικά. Δεν έχει σημασία αν δημιουργείς Κάτι απ’ το τίποτα ή αν το επιλέγεις μεταξύ απείρων που «προϋπάρχουν». Εσύ θες το Κάτι. ΔΟΚΙΜΑΣΤΕ. ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΣΤΕΙΤΕ. Ανακαλύψτε τις τεχνικές που σας ταιριάζουν και παίξτε. Θυμηθείτε μόνο: παίζοντας μπορεί και να χτυπήσεις...
Διευκρίνηση: Οι παραπάνω τεχνικές δεν είναι δικής μας επινόησης. Απλώς τις έχουμε εκφράσει και βιώσει μέσα απ’ τη δική μας οπτική και πρακτική. Όποιος ενδιαφέρεται να κάνει τη δική του λεπτομερή έρευνα, μπορεί να ξεκινήσει από φράσεις και λέξεις όπως: η δύναμη του υποσυνειδήτου, ο νόμος της έλξης των ομοίων, θετική σκέψη, διαλογισμός, οραματισμός, μαγικό σεξ. Επίσης, μην υποτιμάτε τίτλους του στιλ: πως να γίνετε πλούσιος εύκολα και γρήγορα(!), η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος, πως να κατακτάτε το αντίθετο φύλο, κ.α. Εκ πρώτης όψεως μοιάζουν να απευθύνονται στο ανεγκέφαλο κοπάδι, και οι περισσότεροι αυτό κάνουν, αλλά: σε αρκετές περιπτώσεις αναφέρονται τεχνικές και αποχρώσεις τους που δεν πάει ο νους σου! Και μην ξεχνάς: Η τεχνική μπορεί να αναφέρεται εφαρμοσμένη σε τομέα που σου είναι αδιάφορος. Προσάρμοσέ τη στο δικό σου στόχο.
Τελικά ο καθένας μας έχει ότι ζητάει. Μάθε πως να ζητάς ότι επιθυμείς. Δοκίμασε.

Υ.Γ.1. Το blog δεν ανανεώνεται απλώς και μόνο για να ανανεωθεί. Δεν ελπίζουμε να δημιουργήσουμε κανένα κοπάδι με σημαία την ελευθερία. Δεν θέλουμε να γίνουμε τσοπάνηδες. Και δεν εμπορευόμαστε τις Ιδέες πίσω απ’ τη Μάσκα. Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε ή να κερδίσουμε, εκτός ίσως απ’ το Μεγάλο Κρεσέντο... Αν αφαιρέσετε τα «δεν», η εικόνα που σχηματίζεται σκιαγραφεί για μας τους ανεπιθύμητους.
Το blog θα ανανεώνεται όταν πιστεύουμε ότι έχουμε κάτι να σας πούμε που αξίζει τον κόπο να ακούσετε, ή όταν θελήσουμε να ξεκινήσουμε ένα ντόμινο. Ένα Ντόμινο προς το Μεγάλο Κρεσέντο.

Υ.Γ.2. Καταξιωμένοι ακαδημαϊκοί κλινικής παθολογίας υποστηρίζουν τη θετική επίδραση των λασπόλουτρων στη μακροβιότητα του ανθρώπου. Ευχαριστούμε θερμά όλους εκείνους που φροντίζουν συστηματικά για την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσής μας. Να είστε καλά, μία ευχή από Εκείνους Που Δεν Έχουν Τίποτα Να Χάσουν.
Χεχεχεχιχιχι.............

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ

Ο Παρατηρητής διαμορφώνει την Πραγματικότητα. Μεγάλη αλήθεια ή ακόμη ένα κλισέ δίχως πρακτικό αντίκρισμα; Το μόνο αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παρατηρητών δεν βιώνει μία επιθυμητή πραγματικότητα. Ή, πιο σωστά, βιώνει μία ανεπιθύμητη πραγματικότητα. Θα μπορούσε να σχολιάσει κάποιος ότι η καθημερινότητα σε διδάσκει μέσω προσλαμβανουσών παραστάσεων τι είναι απωθητικό κι ανεπιθύμητο. Τι είναι επικίνδυνο και τι χρίζει αλλαγής. Δεν σε διδάσκει όμως με τι να το αντικαταστήσεις. Η διαδικασία εύρεσης λύσης, μίας νέας λύσης, απαιτεί καινοτομική σκέψη, έμπνευση, δημιουργική φαντασία και τόλμη, χαρακτηριστικά που σίγουρα δεν διέπουν την πλειοψηφία, που έχει εκπαιδευτεί να ακολουθεί την πεπατημένη.
Η παραπάνω θέση είναι λογικά τεκμηριωμένη, αλλά δεν παύει να αποτελεί μία εξήγηση σε πρώτο επίπεδο. Εξαιρετικά βολική μάλιστα για τη μεγάλη «μάζα» των παρατηρητών, όπως άλλωστε κι όλες οι θεωρίες-δικαιολογίες που βοηθούν στη λυτρωτική μετατόπιση ευθύνης.
Η τελευταία λέξη αποτελεί ένα πανίσχυρο κλειδί. Η έννοια πίσω απ’ τη λέξη. Η Ιδέα πίσω απ’ την έννοια. Η αρχή ενός μονοπατιού, ο δρόμος της Αρετής του Ηρακλή, που ίσως απαιτήσει τέσσερα πόδια και δυνατά σαγόνια για να τον περπατήσει κανείς ως την πολυπόθητη κορυφή. Κι επειδή όλοι διαθέτουμε τα τελευταία, έστω κι εν δυνάμει, ας ξεκινήσουμε. (Όσοι αμφιβάλουν για το αν διαθέτουν τα παραπάνω όπλα, εγγυόμαστε ότι θα τα ανακαλύψουν στην πορεία. Δεν μπορούμε, όμως, να εγγυηθούμε ότι δεν θα αυτοτραυματιστούν με αυτά. Πάντοτε η αποτελεσματικότητα ήταν ανάλογη του ρίσκου...).
Η θυματοποίηση αποτελεί μία μάστιγα που εξαπλώνεται ραγδαία, σαν σκιά που γιγαντώνεται εκθετικά με τη δύση του ηλίου. Ο μέσος πολίτης έχει εξαρτηθεί από το ρόλο του θύματος σε τέτοιο βαθμό, που φτάνει στο σημείο να τον διεκδικεί καθημερινά με πρωτοφανές σθένος. Η αλήθεια είναι ότι ο ρόλος αυτός έχει ένα δελεαστικό χαρακτηριστικό: παίρνει την ευθύνη απ’ την πλάτη σου, σε ανακουφίζει απ’ το δυσβάσταχτο φορτίο. Και την μεταθέτει στον θύτη. Τον Υπεύθυνο. Το βάρος της ευθύνης, όμως, δυναμώνει τα πόδια του παρατηρητή. Τον απαλλάσσει από τα δεκανίκια. Αυξάνει τη Δύναμη της Παρατήρησης. Αυξάνει τη δυνατότητα της Διαμόρφωσης!
Ας το κάνουμε πιο λιανά: Ο οποιοσδήποτε μεταθέσει την ευθύνη μίας κατάστασης σε σένα, γίνεται δικός σου παρατηρητής ως προς τη συγκεκριμένη κατάσταση. Παρατηρεί αυτό που θες εσύ, ενισχύει τη δική σου παρατήρηση (βλέπε: αύξηση «ποσότητας» παρατήρησης), διαμορφώνει αυτό που εσύ επιθυμείς. Γίνεται ένα πιόνι σου στο παιχνίδι διαμόρφωσης πραγματικοτήτων. Ο κάθε παρατηρητής, λοιπόν, αυξάνοντας το φορτίο της προσωπικής ευθύνης, αυξάνει τη Δύναμη Δημιουργίας του.
Διευκρίνηση: μιλώντας για αύξηση της προσωπικής ευθύνης, δεν προτρέπουμε κανέναν να γίνει εξιλαστήριο θύμα ή αποδιοπομπαίος τράγος κανενός. Διαχωρίζουμε την τυπική ευθύνη, την οποία οφείλει κανείς στην «αντεργική» του υπόσταση να αποφεύγει(!), από την ουσιαστική, την οποία αναλαμβάνει κανείς μόνο με την επίπονη χρήση του καθρέφτη. Είναι εκείνη η στιγμή, μετά το πρώτο σοκ, που τα πόδια δυναμώνουν, το κορμί γίνεται ευθυτενές, το βλέμμα ασυνήθιστα διαυγές, κι ένα σαρκαστικό χαμόγελο σχηματίζεται αυθόρμητα στα χείλη...
Πρόκληση: Πάρτε την Ευθύνη για την Πραγματικότητα που σας περιβάλει. Σκεφτείτε καλά πριν ρίξετε όλες τις ευθύνες στο Σύστημα, στους πολιτικούς, στους δημοσιογράφους, στο Κεφάλαιο, σε οποιονδήποτε. Μην χαρίζετε τη Δύναμή σας. Τολμείστε να διαμορφώσετε τη δική σας πραγματικότητα πληρώνοντας αδιαμαρτύρητα το κόστος. Το μονοπάτι είναι δύσβατο και κανείς δεν εγγυάται το αποτέλεσμα. Και για να βαδίσεις έναν δύσβατο δρόμο με το κεφάλι ψηλά δίχως να σκοντάψεις, χρειάζεσαι δυνατά πόδια και καλή αίσθηση ισορροπίας.

Quiz: Παρατηρητής μετατράπηκε σε «Θεό», αναλαμβάνοντας τις ευθύνες (αμαρτίες) ΟΛΩΝ των «κοινών θνητών». Η επιρροή του στην καθημερινή μας Πραγματικότητα είναι κάτι παραπάνω από καταλυτική. Σας θυμίζει κάτι;

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Απαραίτητη διευκρίνηση: Όλα τα παρακάτω αποτελούν γνήσιο αποκύημα Φαντασίας.
Υπενθύμιση: Η Φαντασία είναι ευρύτερη της όποιας Πραγματικότητας, την οποία και περιέχει.

· Ο Παρατηρητής διαμορφώνει την Πραγματικότητα.
· Η σχέση μεταξύ παρατηρητή και παρατηρούμενου είναι αμφίδρομη.
· Παρατηρητής: Διαμορφώνει παρατηρώντας και ταυτόχρονα ορίζεται ο ίδιος απ’ τον περιβάλλοντα χώρο που έχει παρατηρήσει-διαμορφώσει (αμφίδρομη σχέση).
· Ισχύς παρατήρησης: Η διαμόρφωση της πραγματικότητας είναι ένα παιχνίδι ισχύος. Η ισχυρότερη παρατήρηση επεμβαίνει δραστικότερα διαμορφώνοντας κατά το δοκούν. Συνιστώσες:
1. “Ποιότητα” παρατήρησης: «Βάθος» παρατήρησης, ισχύς παρατήρησης ενός παρατηρητή. Εξαρτάται (μεταξύ άλλων) απ’ το Χώρο Πραγματικότητας.
2. “Ποσότητα” παρατήρησης: Αριθμός συντονισμένων παρατηρητών. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των παρατηρητών ενός αντικειμένου ή μίας κατάστασης, τόσο περισσότερο αυτό (ή αυτή) ισχυροποιείται, δηλαδή αυξάνεται ο βαθμός πραγματικότητάς του, κι επιβάλλεται και σε άλλους (νέους) παρατηρητές. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται μία αλυσιδωτή αντίδραση με τη μορφή δίνης που «παγώνει» την πραγματικότητα σε συγκεκριμένες φόρμες.

Τεχνική:

Ορίζεις αυθαίρετα σε ένα «ρευστό» χώρο πραγματικότητας κάτι το επιθυμητό (κατάσταση-γεγονός-αντικείμενο).
Μεταφέρεις την πληροφορία ως πολύ πιθανό ενδεχόμενο σε πολλούς ανυποψίαστους παρατηρητές, ενώ παράλληλα καλλιεργείς ήπια και την αμφιβολία για την εγκυρότητα της πληροφορίας στους ίδιους παρατηρητές (με τον τρόπο αυτό αντιμετωπίζεις αποτελεσματικά την έντονη άρνηση λόγω αδράνειας προς κάθε τι το καινούργιο).
Η πληροφορία αρχίζει να εξαπλώνεται σύμφωνα με τους νόμους του τοπικού (αρχικά) αλλά και του ευρύτερου (στη συνέχεια) Δικτύου, δημιουργώντας ένα ντόμινο πέρα από κάθε έλεγχο.
Αυτό που έχεις ορίσει αυθαίρετα αρχίζει να παρατηρείται από ολοένα και περισσότερους Παρατηρητές (εκθετική αύξηση βαθμού παρατήρησης), με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο Βαθμός Πραγματικότητάς του.
Όταν ο τελευταίος υπερβεί κάποιο όριο (αποκτήσει «κρίσιμη μάζα»), το παρατηρούμενο αποκτά υπόσταση με αποτέλεσμα την πλήρη διαμόρφωσή του.
Στόχος επετεύχθη!!
Προσοχή: Το μόλις δημιουργηθέν ελέγχεται από δύσκολα ως καθόλου, δρα αυτόνομα και μάλιστα τείνει να ενωθεί με το δημιουργό του!

(QUIZ: Τι συμβαίνει όταν ένας ισχυρός Παρατηρητής παρατηρεί τον εαυτό του;)

Σημείωση 1:
Τα παραπάνω αποτελούν απλούστευση του Παιχνιδιού Διαμόρφωσης Πραγματικοτήτων σε τέτοιο βαθμό, που κάλλιστα θα μπορούσαν να θεωρηθούν αναληθή. Άλλωστε πως ορίζουμε την αλήθεια και πως το ψέμα (σε ποιο Χώρο Πραγματικότητας, σε ποιο Βαθμό Πραγματικότητας, και για ποιόν Παρατηρητή;);

Σημείωση 2:
Οι πολιτικοί ενδιαφέρονται για τη συγκέντρωση πλήθους ψηφοφόρων ή Παρατηρητών;

Σημείωση 3:
Θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον η επανεξέταση του ρόλου των Μέσων «Ενημέρωσης» με βάση τα παραπάνω (τρομακτικό, έτσι;!!).

Σημείωση 4:
Μία απλή εφαρμογή της ανωτέρω τεχνικής θα μπορούσε να αποτελεί η ίδια η αναφορά της (ο νοών νοήτω...).

Σημείωση 5:
Διακεκριμένος ψυχίατρος επιμένει ότι ο υπογράφων έχει σώας τας φρένας, αλλά ο τελευταίος διατηρεί τις αμφιβολίες του (και για τους δύο!)... Αυτή ίσως να είναι και η μόνη σοβαρή ένδειξη που ισχυροποιεί την άποψη του ψυχιάτρου...
Ίδωμεν.

"ΑΝΤΕΡΓΙΑ"

Ορίζεται ως η παραγωγή έργου προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ την υποτιθέμενα «ορθή» (αντί + έργο). Ο όρος δημιουργήθηκε στα πρότυπα του όρου απεργία (απέχω απ’ την παραγωγή έργου), με σημαντικές όμως πρακτικές, εννοιολογικές, αλλά και φιλοσοφικές διαφορές.
Η δράση των αντεργών είναι εξατομικευμένη (≠απεργία→κοπάδι). Η στρατηγική, καθώς και η ευθύνη των αποτελεσμάτων της εφαρμογής της, είναι αυστηρά προσωπική. Ο στόχος είναι η κατάρρευση του Συστήματος, αλλά το πραγματικό όφελος έγκειται στο αποτέλεσμα αυτής της δράσης πάνω στον ίδιο τον αντεργό. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την (όποια) αρχή.

Οι Αρχές της Αντεργίας:
1) Η μόνη απόλυτη αρχή της αντεργίας, είναι το ότι δεν έχει απόλυτες αρχές. Ο αντεργός πορεύεται κατά το δοκούν. Μόνος και αλάθητος κριτής το αποτέλεσμα.
2) Ο αντεργός «παίζει» πάντα με τους κανόνες του συστήματος στο οποίο λειτουργεί. Η διαφορά έγκειται στον τρόπο εφαρμογής τους (πως). Οι μικρές λεπτομέρειες είναι αυτές που καθορίζουν την έκβαση της εργασίας και μπορούν να επιφέρουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Τη δράση αυτή πρέπει να την προσαρμόσει ο καθένας στις συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες της προσωπικής του εργασίας. Όταν ακολουθείς τις οδηγίες-εντολές κατά γράμμα, και φροντίζεις να έχεις αποδείξεις γι’ αυτό, ρυθμίζοντας παράλληλα τον τρόπο εφαρμογής τους ώστε «να τα θαλασσώσεις» (όλα είναι θέμα οπτικής!), τότε αποκτάς το δικαίωμα μετατόπισης της ευθύνης στον εντολέα. Το τελευταίο δεν το κάνεις ποτέ άμεσα, αλλά το αφήνεις να εννοείται με μία αόριστη σαφήνεια. Με τον τρόπο αυτό επιβάλεις έμμεσα στον εντολέα να προσθέσει επιπλέον κανόνες.
3) Κάθε στατικός κανόνας-τοίχος (πάγος) έχει εξ ορισμού λίγα ή πολλά δυναμικά παράθυρα (φλόγες), τα οποία αποτελούν ιδανικά εργαλεία του αντεργού. Όσο αυξάνονται οι κανόνες, τόσο αυξάνεται η δυσκαμψία του συστήματος (παγώνει), ενώ αυξάνεται παράλληλα η ευελιξία του αντεργού (περισσότερα δυναμικά παράθυρα-εργαλεία). Χαρακτηριστική στάση αντεργού μετά από επιτυχία: σήκωμα ώμων, άνοιγμα χεριών, έκπληκτο χαμόγελο με σαρδόνια υφή, του στυλ «εεε... δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να πήγε στραβά...».
4) Απαραίτητο εργαλείο για τον αντεργό είναι μία εικόνα μερικής ανικανότητας και αφέλειας. Είναι ο μέσος τύπος που δεν σκέφτεται πολύ και το μόνο που θέλει είναι να σχολάσει και να πληρωθεί. Ένας εύστροφος, ικανός και φιλόδοξος εργαζόμενος δεν μπορεί να πείσει ότι συνδυάζονται συνεχώς αναποτελεσματικότητα και επιμέλεια χωρίς πρόθεση. Προσοχή: ένας εντελώς ανίκανος εργαζόμενος είναι άχρηστος και απορρίπτεται βιαίως απ’ το σύστημα. Η ισορροπία είναι δυναμική, συχνά ασταθής, και απαιτεί ικανότητα που οξύνεται μόνο με την εξάσκηση.
5) Ο καθένας μπορεί να γίνει αποτελεσματικός αντεργός, ακόμη κι αν δεν το γνωρίζει. Υφιστάμενοι γίνονται αυτόματα αντεργοί, αν είναι αντεργός ο προϊστάμενος (καθοδηγητής). Προσοχή χρειάζεται στην περίπτωση που κάποιος υφιστάμενος είναι αντεργός και δεν έχει αντιληφθεί ότι είναι και ο προϊστάμενός του. Στην περίπτωση αυτή η αντεργία μπορεί να είναι αποτελεσματική, μπορεί και όχι.
6) Η δράση των αντεργών είναι Ατομική, αλλά μπορεί να συνδυαστεί δυναμικά κι επανατροφοδοτούμενα με αντίστοιχες και διαφορετικές δράσεις συναντεργών με εκθετική αύξηση των αποτελεσμάτων (αγέλη).
7) Όλες οι αρχές της αντεργίας μπορούν να αγνοηθούν, εκτός από την πρώτη και την τελευταία.

Ένα σάπιο σύστημα που τρέφεται με συνειδήσεις και όνειρα, χρησιμοποιώντας ποικιλοτρόπως και πετώντας σαν άδεια κουφάρια τα κορμιά και τα μυαλά που απομένουν, προκαλεί ευθαρσώς τα κύτταρά του να μεταλλαχθούν σε καρκινικά. Μεταλλάξου. Θυμήσου ότι η Δημιουργία πάει χέρι-χέρι με την Καταστροφή, όπως οι δύο πόλοι ενός μαγνήτη. Και ο φόβος για την Καταστροφή καταδικάζει σε απραξία τους εν δυνάμει Δημιουργούς. Αυτά προς το παρόν.

Καλή Αρχή